Wspomnienia naszych chorych

To nowy cykl, który będzie pojawiał się na naszej stronie. Przedstawimy w nim ważne wydarzenia z życia naszych chorych. Niekiedy będziemy mogli przeczytać wspaniałą twórczość, a innym razem uronić łzę nad historią poruszającą serce.

W pierwszej odsłonie przedstawiamy Państwu naszego pacjenta, który jest z nami od ponad roku w Hospicjum. Jako młody człowiek był społecznikiem, działał w Solidarności i w tym czasie pisał wiersze, którymi chciałby się z Państwem podzielić.

„Poemat o miłości”

Miłość jest piękną bez wątpienia rzeczą

I w życiu ma stare jak świat prawa

Lecz potrzebna jest jej twarz

Zwyczajna twarz człowiecza

Trzeba żeby życiem tryskała

jej podstawa.

Śmieszną się staje

gdy się ją okalecza

Gdy na wierzch wypływa

Wybladła i krwawa.

I cóż byś Ty na to rzekła

Gdybyś taką miłość spotkała

Rodem wprost z piekła.

„ O sobie”

Chciałem być wielkim człowiekiem

Lecz wolnych nie było etatów

Ten świat astronomicznie rzecz biorąc

Też chciałby być wielki

W rzeczywistości jest najmniejszy ze światów.

Więc jeśli nie można zostać tym największym

To może dla odmiany tym najmniejszym zostać

Ale zawsze znajdzie się ktoś odrobinę

Ale mniejszy.

Małość rzecz także nie prosta

Więc  niedostępne są mi szczyty

Ani tej wielkości ani tej małości

Bo tam i tak jest już tłok niesamowity

I pcha się wciąż mnóstwo gości.

Tym samym z żalem

Muszę stwierdzić niniejszym,

że muszę się starać o to

Aby stać się jednym z niezauważalnych

i najprzeciętniejszych. 

Przepraszam za błędy i styl bo nikt inny tylko:

                                               Max Klemens Gryl